واکنش تازه محمدجواد ظریف به انتشار فایل صوتی خود در اینستاگرام/ نظر کارشناسی خود را گفتم، خودسانسوری را خیانت دانسته‌ام/ اگر صلحی در عراق است دلیلش سردار سلیمانی است

محمدجواد ظریف وزیر امورخارجه کشورمان که در سفر عراق به‌سر می‌برد صبح امروز با انتشار یک دلنوشته در صفحه اینستاگرامی خود به همراه ویدئویی از لحظه ورود خود به عراق و حضور در محل شهادت سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی، از دوستی و همکاری دیرینه خود با این شهید و همچنین از عدم توجه به عمق مباحث مطرح شده پیرامون اهمیت هم‌افزایی دو بال قدرت خارجی کشور یعنی دیپلماسی و میدان نوشت.

به گزارش آبان نیوز به نقل از ایلنا، متن دلنوشته وزیر امور خارجه به شرح ذیل است:

به هنگام ورود به بغداد بار دیگر در شهادتگاه دوست دیرینه‌ام شهید پرافتخار سپهبد حاج قاسم سلیمانی، شهید ابومهدی المهندس و یارانشان حضور پیدا کردم و یک بار دیگر در کنار نماد زبونی و استیصال جنایت‌کارانه ترامپ به دلاوران این مرزوبوم افتخار کردم. ولی بسیار تاسف خوردم که چگونه یک بحث نظری محرمانه پیرامون ضرورت هم‌افزایی دیپلماسی و میدان – به منظور استفاده دولتمردان بعدی از تجربیات گرانبهای ۸ سال گذشته – به یک کشمکش داخلی تبدیل می‌شود و آسیب شناسی صادقانه و مشفقانه برخی روندها به مثابه انتقاد شخصی معرفی می‌گردد.

افتخار رفاقت عمیق و همکاری با حاج قاسم بیش از دو دهه ادامه داشته و رابطه قلبی و کاری ما تا هنگام شهادت ایشان نه تنها کمرنگ نشد بلکه همواره تعمیق یافت.

نه تنها امروز و در محضر مردم بزرگ ایران، بلکه در بیش از دو دهه گذشته، در داخل و یا خارج، در پشت درهای بسته و یا در علن، صلابت، انسانیت، صلح طلبی و شجاعت شهید سلیمانی را در جهان فریاد زده و مکرر یادآوری کرده‌ام که اگر صلحی در افغانستان و عراق برقرار شده است و اگر تروریسم داعش شکست خورده است، بیش از هرچیز مرهون درایت و شجاعت سردار سلیمانی و رشادت‌ و ایثار مردم این سرزمین‌ها بوده است.

در ۴۰ سال گذشته کوشیده‌ام در تحلیل مجتهد و در اجرا مقلد باشم. در مقام کارگزار همواره تابع سیاست‌های مصوب کشور بوده و از آنها با قدرت دفاع کرده‌ام.

اما در بیان نظر کارشناسی، عافیت طلبی، مماشات و خودسانسوری را خیانت دانسته‌ام که از مولایمان علی علیه السلام آموخته‌ام «إنَّ أعظَمَ الخِیانَهِ خِیانَهُ الاُمَّهِ، و أفظَعَ الغِشِّ غِشُّ الأئمَّهِ؛ همانا بزرگترین خیانت، خیانت به امّت است و زشت ترین دغلکارى، دغلکارى نسبت به پیشوایان است.»

تقلیل بحث نظری در خصوص ارتباط دو بال قدرت خارجی جمهوری اسلامی ایران، یعنی دیپلماسی و میدان، به مثابه بهانه‌ای برای دوگانه سازی میان نظامیان سرافراز و دیپلمات‌های غیور که هر دو برای عزت و سربلندی ایران عزیز می‌کوشند، نه تنها کوته اندیشانه بلکه در تقابل کامل با نگرش این دانشجوی روابط بین‌الملل است که میدان و دیپلماسی را مقوم و مکمل می‌داند و نکته اصلی عرایضش—در نواری که نمی‌داند چگونه از آن سوی آبها سردرآورده—ضرورت تنظیم هوشمندانه رابطه میان این دو بال و تعیین اولویت‌ها توسط ساختارهای قانونی و تحت اشراف عالی مقام معظم رهبری است.

حراست از منافع کشور و مردم مقاوم، صبور و دلاور ایران عهدی است که تا آخرین لحظه به آن پایبندم و از مکر مکاران و سرزنش سرزنش کنندگان بیمی ندارم.